افراد بسیاری به علل مختلف ناچار به استفاده از ویلچر برای مدت طولانی یا در تمام عمر هستند. جدا از بیماری یا عارضه‌ای که سبب نیازمندی به ویلچر می‌شود، نشستن طولانی مدت روی ویلچر (یا حتی خوابیدن در بستر) سبب عوارض بسیاری می‌شود. به این عوارض مشکلات ثانویه گفته می‌شود.
افرادی که تحرک کمی دارند بیش از سایرین در معرض افزایش چربی بدنی، دیابت، دیسلیپیدمی(Dyslipidemia) یا افزایش میزان چربی در خون هستند. دیسلیپیدمی می‌تواند سبب مشکلات عروقی گوناگون، سکته، ایست قلبی، و خطر از دست دادن زندگی شود. خستگی به معنای بی‌انرژی بودن در طول روز و بی‌میلی به فعالیت از دیگر مشکلات است. درد، زخم بستر و جراحت‌های غیر عمدی به علل مختلف رخ می‌دهد. کمبود فعالیت برای این افراد سبب از دست رفتن بافت عضلانی، ایجاد مشکلاتی در هضم و جذب غذا، و سیستم گوارشی یا دفع می‌شود. در نتیجه بیماری اصلی یا مشکلات ثانویه، قوای جسمی ضعیف و افسردگی قابل پیش‌بینی است.
انجام ورزش یا حرکات خاص توانبخشی برای این دسته از بیماران مفید است. تحرک سبب بهبود تنفس، چربی سوزی، کاهش کلسترول خون، و کاهش علائم مشکلات ثانویه می‌شود. ورزش سبب تشرح اندورفین، ایجاد آگاهی بدنی، قدرت عضلانی، و افزایش عزت نفس است.
راه رفتن و ایستادن با کمک اسکلت بیرونی برای بسیاری از این بیماران مفید است. بیماران آسیب نخاعی، ام اس، پاراپلژی، کوادری پلژی، فلج مغزی و … می‌توانند از مزایای تمرین با اسکلت بیرونی بهره برند.