اسکلت‌های بیرونی به عنوان یک روش توانبخشی و ابزار درمانی جدید برای بیمارانی به کار می‌رود که دچار سکته مغزی شده‌اند و محدودیت‌هایی در حرکت اندام تحتانی آنها، مانند راه رفتن، چرخش لگن، خم شدن زانو، راه رفتن مداوم و غیره وجود دارد.
به طور کلی، اسکلت‌های بیرونی عملکرد یکسانی دارند. تفاوت آنها در ویژگی‌های داخلی، مدارها یا قطعات آنها است. از طرفی طراحی هر اسکلت بیرونی، روش‌هایی را که می‌توان از آن در جلسات توانبخشی استفاده کرد، تغییر می‌دهد.
اگرچه اسکلت‌های بیرونی می‌توانند به ابزاری بسیار قوی و مفید در درمان بیماران دچار الگوهای حرکتی محدود در اندام تحتانی تبدیل شوند، استفاده نادرست از این اسکلت‌های بیرونی می‌تواند آسیب‌های جدیدی ایجاد کند یا اثراتی برخلاف آنچه انتظار می‌رود به دنبال داشته باشند.
شبیه‌سازی‌های انجام شده نشان داد استفاده نادرست از اسکلت‌های بیرونی می‌تواند منجر به آسیب‌های مفصلی، به طور عمده در زانو، شود. شاید بیمار بتواند دوباره به تنهایی راه برود، اما با ناهنجاری‌هایی در الگوی راه رفتن مواجه می‌شود که در دراز مدت مشکلات بیشتری را در ستون فقرات و سایر اعضا ایجاد می‌کند.
افزون بر این، از نظر کاربران استفاده از اسکلت‌های بیرونی می‌تواند ناراحت کننده باشد. برای حل این مشکل، پیشنهاداتی اندیشیده شده است. یکی از این ایده‌ها استفاده از عضلات پنوماتیک است؛ برای جلوگیری از ناراحتی اسکلت بیرونی و ایجاد حمایت اضافی از حرکت. طراحی‌های مشابهی نیز انجام شده است. برای نمونه در داخل دستگاه‌ها و قسمت لگن و زانو از پد استفاده می‌شود تا از تماس میان اسکلت بیرونی و قسمت‌های حساس بدن جلوگیری شود.
تأکید بر این نکته مهم است که افراد ویژگی‌های فیزیکی یکسانی ندارند، پس نمی‌توان تعیین کرد که کدام یک از اسکلت‌های بیرونی “بهترین” هستند، زیرا بستگی به ویژگی‌های فیزیکی فرد دارد و همچنین مشکل بیمار که کدام اسکلت بیرونی برای توانبخشی او بهتر است.
هر اسکلت بیرونی مزایا و معایب خود را دارد. مهمترین چیز برای این دستگاه‌ها این است که عملکرد درمانی و توانبخشی خود را انجام دهند. در واقع، هر دستگاه عملکرد خود را انجام می‌دهد، اما بیشتر، افراد تصمیم می‌گیرند درمان‌های اسکلت بیرونی را کنار بگذارند، زیرا کار با آنها را خسته کننده می‌دانند. به عنوان راهکار پیشنهاد می‌شود توسعه فناوری‌ها ادامه داشته باشد تا اسکلت‌های بیرونی با اندازه و وزن کوچکتر ساخته شوند، بدون اینکه تأثیری بر عملکرد آن داشته باشد.
شاید بتوان یک یا چند نوع اسکلت بیرونی را در طول دوره توانبخشی ترکیب کرد تا هر اسکلت بیرونی متناسب با پیشرفت بیمار استفاده شود.
