آینده‌ی توانبخشی معلولان جسمی و حرکتی به اسکلت‌های بیرونی گره خورده است. اسکلت بیرونی یا اگزواسکلتون، روش‌های توانبخشی بیماران را متحول می‌کند.
هر سال افراد بسیاری در سراسر دنیا به دلیل آسیب نخاعی، سکته مغزی یا بیماری‌های مختلف توانایی راه رفتن خود را از دست می‌دهند و یا نیازمند کمک دیگران برای راه رفتن هستند. اختلال در راه رفتن تا حد بسیاری با خطرات سقوط، وابستگی، حضور محدود در فعالیت‌های اجتماعی و کیفیت پایین زندگی همراه است. بنابراین، کمک به راه رفتن در محیط‌های درمانگاهی که ممکن است منجر به بازیابی راه رفتن شود، مطلوب‌ترین هدف برای نجات‌یافتگان سکته مغزی و بیماران آسیب نخاعی در توانبخشی است.
مؤثرترین توانبخشی مختص مهارت‌هایی است که بیمار به آنها نیاز دارد و آموزش‌های لازم برای بکارگیری مجدد از ماهیچه‌ها و عصب‌های درگیر را ببیند.
توانبخشی به کمک اسکلت بیرونی فرآیندی متفاوت از توانبخشی به روش‌های معمول است. اسکلت‌های بیرونی پایین تنه از زانو و ران و مچ پا حمایت می‌کند. بیماران با کمک اسکلت بیرونی می‌توانند بایستند و راه بروند. همچنین اسکلت بیرونی قابلیت جمع‌آوری و ارسال اطلاعات را دارد که به بهبود توانبخشی کمک می‌کند. یک اسکلت بیرونی بیمار را وادار به راه رفتن به شکل صحیح می‌نماید. پس از مدتی استفاده از این وسیله اشکالات راه رفتن بیماران رفع خواهد شد.
در جلسات معمولی توانبخشی سه فیزیوتراپ باید بیمار را برای حرکت یاری کنند. در این صورت پس از حدود بیست قدم هر چهار نفر نیاز به استراحت دارند. با یک اسکلت بیرونی نیازی به این کار نیست و چالش فیزیکی توانبخشی برای پزشکان به شدت کاهش می‌یابد. در صورت استفاده از این وسیله بیمار پس از طی ۴۰۰ گام به استراحت نیاز خواهد داشت. با اسکلت بیرونی هم کیفیت جلسات توانبخشی افزایش و هم تعداد جلسات مورد نیاز کاهش می‌یابد.
