دستگاه‌های رباتیک و ماشین‌ها نقش مهمی در دگرگونی دنیای افراد پاراپلژیک و افراد دچار اختلال حرکتی ایفا کرده‌اند. اسکلت‌های بیرونی پایین‌تنه به بیماران دچار آسیب نخاعی و فلج پایین‌تنه کمک می‌کند حتی پس از سال‌ها آسیب‌دیدگی، دوباره روی پاهای خود بایستند.
آیا اسکلت بیرونی آن‌طور که به نظر می‌رسد برای افراد پاراپلژی مفید هستند؟ صنعت اسکلت بیرونی هنوز در مرحله‌ی تحقیق و توسعه است. این صنعت باید در مسیر رشد خود عوامل متعددی را در نظر بگیرد. در ادامه تعدادی از این عوامل را معرفی می‌کنیم.
۱) بسیاری از افراد توانایی مالی خرید اسکلت بیرونی را ندارند
بزرگترین مانع فراهم کردن یک اسکلت بیرونی برای افراد فلج پایین‌تنه و آسیب نخاعی، قیمت آن است. حداقل قیمت یک اسکلت بیرونی ۴۰ هزار دلار اعلام شده است. خرید دستگاهی با چنین قیمتی منطقی به نظر نمی‌رسد.
اگر اسکلت‌های بیرونی در مراکز توانبخشی و بیمارستان‌ها دردسترس باشند، بسیاری از افراد پاراپلژی می‌توانند ایستادن و راه رفتن را تجربه کنند. در این شرایط و با قیمت‌های سرسام‌آور، حضور اسکلت‌های بیرونی در مراکز توانبخشی و بیمارستان‌ها ایده‌ی معقولی به نظر می‌رسد.
۲) هنوز اسکلت بیرونی یک نیاز اساسی برای جامعه‌‌ی معلولان در نظر گرفته نمی‌شود
آیا شرکت‌های بیمه هزینه‌ی اسکلت‌های بیرونی را پوشش می‌دهند؟ حتی اگر برخی بیمه‌ها هزینه‌ی اسکلت بیرونی را پوشش دهند کافی نیست. سیاست‌گذاران، اسکلت بیرونی را به عنوان یک کالای لوکس می‌شناسند نه یک کالای ضروری. چرا که بسیاری از افراد آسیب نخاعی و پاراپلژی از واکر و ویلچر استفاده می‌کنند.
۳) همه افراد پاراپلژی شرایط جسمی و فیزیکی استفاده از اسکلت بیرونی را ندارند
عوامل متعددی از جمله قدرت بدنی، قد و وزن در انتخاب یک داوطلب پاراپلژی برای پوشیدن اسکلت بیرونی تأثیرگذار است. برای نمونه، برای پوشیدن اسکلت بیرونی پایین‌تنه، بیماران آسیب نخاعی باید شرایط زیر را داشته باشند:
الف) توانایی حرکت بالاتنه و استفاده از واکر و عصای زیربغل
ب) تراکم استخوان در محدوده‌ی سالم
پ) دارای سلامت عمومی
ت) محدودیت قد و وزن
از یک سو، چنین محدودیت‌هایی شاید موجب انگیزه برای افراد پاراپلژی شود تا به وزن، سلامتی و تغذیه‌ی خود اهمیت دهند. از سوی دیگر، عاملی مانند قد قابل تغییر نیست.
۴)کاربران اسکلت بیرونی ممکن است به استفاده از آن عادت کنند
پژوهش‌ها نشان می‌دهد هنگامی که روش توانبخشی با اسکلت بیرونی مورد استفاده قرار می‌گیرد تنها در صورتی‌که هیچ کمکی وجود نداشته باشد یا کمکی جزئی باشد، در راه رفتن کاربر بهبود حاصل می‌شود.
این درحالی است که برخی اسکلت‌های بیرونی رباتیک به طور کامل حرکت کاربر را کنترل می‌کنند و عملکرد آن به حرکت کاربر یا بازخورد اندام او وابسته نیست. بنابراین، توانبخشی با اسکلت بیرونی تنها برای گروهی از افراد آسیب نخاعی و پاراپلژی توصیه می‌شود که احتمال بازیابی توانایی راه رفتن در آن‌ها کم باشد. برای گروهی از افراد آسیب نخاعی که ممکن است بتوانند توانایی حرکتی خود را بازیابند، استفاده از اسکلت بیرونی ممکن است مانع بازیابی توانایی حرکت شود چرا که اندام کاربر به اسکلت بیرونی عادت می‌کند (البته این موضوع قطعی نیست و به پژوهش‌های بیشتری نیاز است).
