اسکلت‌های بیرونی رباتیک به عنوان یک ابزار توانبخشی مؤثر ظهور کرده‌اند. ابزاری که به ایستادن و راه رفتن بیماران پس از آسیب نخاعی (SCI) کمک می‌کنند. این فناوری موجب بهبود سطح فعالیت بدنی بیماران می‌شود، ویژگی که افراد را ترغیب به استفاده مداوم از اسکلت‌های بیرونی می‌کند. در ادامه مروری داریم بر مزایا و محدودیت‌های اسکلت بیرونی از چشم‌انداز طراحی سیستم:
ایمنی و کارایی اسکلت‌های بیرونی
گزارش‌های متعددی نشان داده است که آموزش با اسکلت بیرونی ایمن است. بویژه با در نظر گرفتن استانداردهای لازم در طراحی و ساخت و بررسی‌هایی که متخصصان و پزشکان پیش از استفاده، از بیماران به عمل می‌آورند. همچنین مزایای بالقوه استفاده از اسکلت‌های بیرونی بر سلامتی برجسته است. پژوهش‌ها از تأثیر اسکلت‌های بیرونی بر سلامت قلب و عروق، مصرف انرژی، پارامترهای راه رفتن، سطح فعالیت بدنی و کیفیت زندگی خبر می‌دهند. اسکلت بیرونی رباتیک یک ابزار توانبخشی جذاب است نه تنها برای بازگرداندن حرکت، بلکه برای بهبود سطح فعالیت بدنی، حتی سال‌ها پس از آسیب. اسکلت‌های بیرونی رباتیک موجب کاهش زمان نشستن، افزایش زمان ایستادن و راه رفتن و همچنین بهبود تعاملات اجتماعی با خانواده و دوستان می‌شوند.
زمان نصب و پوشیدن اسکلت‌های بیرونی مختلف
بیشتر اسکلت‌های بیرونی پیش از پوشیدن، نیاز به اندازه‌گیری‌های ویژه دارند تا متناسب با کاربران شوند. در صورت اختلاف در طول پا، انحراف لگن، از بین رفتن شدید عضلات یا حتی پوست بسیار حساس، نیاز به تنظیمات ویژه‌ای دارد که ممکن است ۲ یا ۳ جلسه زمان ببرد. شرکت‌های مختلف روش‌های مختلفی برای پوشیدن و درآوردن دارند که ممکن است ۱۰ تا ۳۰ دقیقه طول بکشد. سازندگان در تلاشند زمان نصب را به کمترین میزان کاهش دهند.
از طرفی افراد برای راه رفتن نیاز به یادگیری دارند. برای نمونه برای انتقال وزن یا راه رفتن روی مسیرهای مختلف. این توانایی یادگیری حرکتی از یک بیمار به بیمار دیگر متفاوت است. با پیشرفت فناوری، محصولات مختلف در مدت زمان کوتاهی به سادگی در اختیار افراد قرار می‌گیرد و گزینه‌های مختلفی را برای افراد با قابلیت یادگیری حرکتی متفاوت فراهم می‌کند.
سرعت حرکت اسکلت بیرونی
اسکلت‌های بیرونی سرعت‌های متفاوتی را ارائه می‌دهند و بیشتر آنها با سرعت متوسط ۰٫۲ متر بر ثانیه حرکت می‌کنند، که ممکن است مانع استفاده عمومی آنها در جامعه شود. برخی دیگر ممکن است سرعتی بیش از ۰٫۷ متر در ثانیه داشته باشند به ویژه در افراد دچار آسیب ناقص نخاعی.
باید این نکته را در نظر گرفت که در سرعت پایین تعادل حفظ شده و از افتادن مکرر جلوگیری می‌شود. همچنین ممکن است سرعت جابجایی بدنبال آموزش مداوم افزایش یابد. کسب اعتماد به نفس و اطمینان از تعادل از استراتژی‌های یادگیری حرکتی است که بر سرعت راه رفتن تأثیر می‌گذارد.
در مقایسه با صندلی‌های چرخدار، اسکلت‌های بیرونی هنوز مناسب جابجایی و حرکت روی زمین‌های گل آلود و سنگریزه‌ها نیستند.
