طبیعت بسیاری از اسکلت‌های بیرونی، سخت و سنگین است تا برای افرادی که توانایی راه رفتن ندارند، مانند بیماران پاراپلژیک یا تتراپلژی، مناسب باشد. این در حالی است که گروهی از بیماران پس از سکته‌ی مغزی توانایی راه رفتن دارند اما عضلات آنها ضعیف است یا دچار فلج یک طرفه بدن، به اصطلاح همی‌پلژی، شده‌اند و نمی‌توانند به خوبی گام بردارند.
عضلات و مچ پای ضعیف می‌تواند یک چالش باشد و منجر به لغزش و افتادن شود. این بیماران برای جبران ضعف و جلوگیری از زمین خوردن مجبور به تغییر شیوه راه رفتن خود می‌شوند که اغلب دشوار است و فشار بیشتری بر مفاصل و عضلات وارد می‌کند.
اسکلت‌های بیرونی سخت و سنگین برای این افراد مناسب نیستند چرا که راه رفتن آنها را محدود می‌کنند. اسکلت‌های بیرونی نرم، منعطف و سبک می‌توانند به عضلات ضعیف پا در راه رفتن کمک کنند. این نوع از اسکلت‌های بیرونی به افرادی که خود توانایی محدودی در راه رفتن دارند اجازه می‌دهد تا به صورت طبیعی گام بردارند.
اسکلت‌های بیرونی نرم با ایجاد نیروی کمکی در هنگام راه رفتن، یک فناوری انقلابی برای بیماران دارای مشکلات حرکتی به‌شمار می‌روند. چنین دستگاهی به راحتی پوشیده و زیر لباس پنهان می‌شود. همچنین می‌تواند ضمن بهبود فرآیند توانبخشی، به بیماران در انجام وظایف روزمره کمک کند.
