انواع اسکلت بیرونی برای کمک به راه رفتن

در حال حاضر، دو نوع اسکلت بیرونی برای کمک به راه رفتن وجود دارد: یکی برای حرکت کامل و دیگری برای کمک جزئی.

اسکلت‌های بیرونی برای حرکت کامل برای کمک به افرادی طراحی شده‌اند که کنترل حرکتی خود را از دست داده‌اند یا از اختلالات شدید حرکتی رنج می‌برند. این اختلالات به طور معمول در افرادی اتفاق می‌افتد که دچار ضایعه نخاعی هستند. محرک‌های اسکلت بیرونی باید دارای گشتاور بالایی باشند زیرا کل گشتاور مورد نیاز برای حرکت را تأمین می‌کنند.

چنین دستگاه‌هایی می‌توانند به سرعت توسعه داده شوند زیرا روش کنترل آنها می‌تواند به سادگی موقعیت‌ها و وضعیت‌های گوناگون را مدیریت کند. نیازی به همکاری با یک حرکت اختیاری در پاها نیست، زیرا این حرکت وجود ندارد (یا بسیار ضعیف است)، بنابراین پاهای کاربر منفعل فرض می‌شوند. راه رفتن با حرکات بالا تنه یا فشردن دکمه‌ها آغاز می‌شود، که اجرای آن ساده است.

دستگاه‌ها برای کمک جزئی به طور کلی سبک‌تر هستند و معلولیت‌های با شدت کمتر را هدف قرار می‌دهند. این ناتوانی‌ها می‌تواند از دست دادن استقامت به دلیل افزایش سن، از دست دادن قدرت یا هماهنگی به دلیل آسیب ناقص نخاعی، سکته مغزی، بیماری‌های عصبی و غیره باشد. این دستگاه‌ها همچنین می‌توانند به راه رفتن افراد سالم کمک کنند، که به منظور افزایش استقامت بکار می‌روند. ساخت این نوع دستگاه‌ها بسیار چالش برانگیز است زیرا دستگاه با توجه به ماهیت پیچیده تعامل با کاربر، مجبور است بیش از آنکه مانع استفاده کاربر شود، کمک کننده باشد. افرادی که می‌توانند به طور مستقل راه بروند، انتظارات بیشتری از عملکرد این نوع دستگاه دارند؛ برای نمونه سرعت بیشتر راه رفتن.