اختلال در عملکرد روده، یک تجربه معمول پس از آسیب نخاعی است که در ۶۸ تا ۸۰ درصد از افراد مبتلا به آسیب نخاعی رخ می‌دهد. اختلال در عملکرد روده و مثانه بیشترین تأثیر نامطلوب را بر زندگی بیماران پس از آسیب نخاعی دارد. این اختلال می‌تواند به یبوست مزمن و بی‌اختیاری منجر و موجب ناراحتی و ناامیدی شود. متأسفانه، این مسائل به راحتی مدیریت نمی‌شوند.
متخصصان توانبخشی به طور سنتی با استفاده از رویکردهایی که دستگاه گوارش را هدف قرار می‌دهد یا تغییر رژیم غذایی و تجویز ملین‌ها اختلال در عملکرد روده را مدیریت میکنند.
ثابت شده است در افراد غیرنخاعی، ورزش، به ویژه پیاده‌روی، تحرک روده را افزایش می‌دهد که احتمالاً به دلیل انقباضات عضلات شکمی است. به عبارت دیگر، فراتر از اثرات مستقیم آسیب نخاعی بر تحرک دستگاه گوارش، ناتوانی در راه رفتن ممکن است افراد مبتلا به آسیب نخاعی را در معرض اختلال عملکرد روده قرار دهد.
مطالعات جدید نشان می‌دهند برنامه‌های توانبخشی شامل راه رفتن با ربات اسکلت بیرونی موجب بهبود عملکرد روده در افراد دچار آسیب نخاعی می‌شود. استفاده از اسکلت بیرونی برای راه رفتن نیازمند حرکات کنترل شده‌ی تنه برای ایجاد تغییر وزن و حفظ تعادل است. این کار عضلات پشت و شکم را فعال می‌کند. همچنین کاربر باید عصا را کنترل کند و با فعال کردن عضلات اندام فوقانی و قفسه سینه به ثبات برسد. فعال شدن عضلات پشت یا شکم، عضلات اندام فوقانی و قفسه سینه و همچنین نیاز به هماهنگی همه حرکات می‌تواند به عنوان یک فعالیت پویا عمل کند و عملکرد روده را به روشی مشابه با راه رفتن تحریک کند.
نتایج پژوهش‌ها نشان داد استفاده از اسکلت بیرونی برای راه رفتن در جلسات توانبخشی موجب بهبود عملکرد روده، افزایش آگاهی بیمار از نیاز به تخلیه، کاهش زمان تخلیه روده و کاهش مصرف ملین‌ها می‌شود. این اثرات درنهایت رضایت کلی بیمار را به همراه دارد.
