نخاع رشته اعصابی است که از گردن تا کمر کشیده شده است و بخش مهمی از سیستم عصبی است که واسطه اعضای بدن و مغز است. در صورتیکه نخاع آسیب ببیند پیام‌های عصبی بین مغز و اعضای بدن به درستی منتقل نمی‌شود. همچنین آسیب به نخاع مانع برقراری ارتباط مغز با ماهیچه‌ها شده و ماهیچه‌ها تحمل بار وارده به بدن هنگام راه رفتن را نخواهند داشت.
یک اسکلت بیرونی که برای تشویق کاربر به تحرک و تحمل نیروی وارده هنگام راه رفتن ساخته شده باشد، ابزار مناسبی برای توانبخشی و بدست آوردن استقلال در زندگی روزمره است. اما فواید اسکلت بیرونی برای بیمار با توجه به شدت آسیب و موقعیت آسیب وارده به نخاع متفاوت است.
در برخی موارد آسیب نخاعی در نواحی تحتانی ستون فقرات است. در نتیجه این نوع آسیب اندام تحتانی بیمار، یعنی پاها، حس خود را از دست می‌دهند. این نوع آسیب پاراپلژیا نامیده می‌شود. در مورد بیماران پاراپلژیک با آسیب ناقص نخاع (وجود احساسات تا حدی در پاها) و یا آسیب کامل (از بین رفتن کامل حس پاها) باید گفت که استفاده از اسکلت بیرونی به سادگی انجام می‌شود.
در مواردی نیز آسیب به نخاع در نواحی بالای نخاع رخ می‌دهد. در این موارد اندام فوقانی بدن (دست‌ها، تنه، کمر) و اندام تحتانی(پاها) هر دو تحت تاثیر قرار می‌گیرد. این نوع آسیب کوادری پلژیا یا تتراپلژیا نامیده می‌شود. برای بیماران تتراپلژیک یا کوادری پلژیک استفاده از اسکلت بیرونی کمی چالش‌برانگیز است. در این موارد کمک یک درمانگر برای حرکت، پوشیدن ودرآوردن دستگاه لازم است. همچنین حرکت به سرعت انجام نمی‌شود. در مورد این بیماران توانبخشی با اسکلت بیرونی در کاهش مشکلات ثانویه ناشی از کم تحرکی بسیار موثر است.
لازم به ذکر است که اسکلت‌های بیرونی ایمن هستند و به کاربر صدمه نمی‌زنند.
