راه رفتن جزء اصلی حرکت انسان است و پیاده‌روی یکی از محبوبترین فعالیت‌های تفریحی است که حجم کار فیزیکی را افزایش می‌دهد، درنتیجه سیستم قلبی تنفسی برای رساندن اکسیژن به عضلات، بیشتر کار می‌کند. پس پیاده‌روی راهی مؤثر برای افزایش مصرف انرژی، بهبود آمادگی قلبی تنفسی و افزایش سلامت است. این امر به نوبه خود به کاهش خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی عروقی، چاقی، اختلالات چربی خون، سندرم متابولیک و دیابت کمک می‌کند.
افراد مبتلا به اختلالات عصبی مانند مولتیپل اسکلروزیس، سکته مغزی و آسیب نخاعی به دلیل کاهش توانایی راه رفتن و تحرک، مدت زمان طولانی در حالت نشسته و خوابیده هستند. در نتیجه این افراد اغلب برخی از اختلالات جسمی را تجربه می‌کنند، به ویژه با افزایش سن. بی‌حرکتی آمادگی قلبی عروقی را کاهش می‌دهد و ممکن است منجر به مشکلات ثانویه مزمن مانند دیابت و چاقی شود. با این مشکلات بیماران کاملاً از نظر جسمی وابسته می‌شوند. این امر اهمیت فعال بودن بدن به منظور بهبود سلامت، تناسب اندام و کیفیت کلی زندگی را برجسته می‌کند.
بنابر توصیه سازمان جهانی بهداشت برای کاهش مشکلات ثانویه و افزایش آمادگی قلبی عروقی و تنفسی بیماران باید حداقل ۱۵۰ تا ۳۰۰ دقیقه فعالیت هوازی با شدت متوسط یا حداقل ۷۵ تا ۱۵۰ دقیقه فعالیت هوازی شدید یا ترکیبی از هر دو در هفته انجام دهند.
نتایج پژوهش‌های مختلف نشان داد تمرینات کمکی با اسکلت بیرونی مصرف اکسیژن را به سطحی مشابه با راه رفتن عادی افزایش می‌دهد. شاخص سوخت و ساز و شاخص هزینه فیزیولوژیکی راه رفتن به کمک اسکلت بیرونی سه تا چهار برابر بیشتر از حرکت با ویلچر و تمرینات عادی توانبخشی است. همچنین استفاده از کربوهیدرات در طول راه رفتن با اسکلت بیرونی در مقایسه با دیگر روش‌ها بیشتر و میزان تلاش گزارش شده در طول راه رفتن به کمک اسکلت بیرونی برابر تمرین با شدت متوسط است.
کاربران ویلچر با توانایی کم در راه رفتن یا بدون توانایی راه رفتن بر روی زمین می‌توانند با اسکلت‌های بیرونی رباتیک روی پاهای خود بایستند. مدت زمان طولانی و سرعت بیشتر راه رفتن به کمک اسکلت بیرونی رباتیک، پتانسیل ایجاد یک ورزش با شدت متوسط را دارد و ممکن است محرک کافی برای تقویت آمادگی قلبی عروقی در جمعیت آسیب نخاعی ارائه کند. شواهد موجود نشان داده است راه رفتن با اسکلت بیرونی رباتیک با افزایش تراکم استخوان و توده بدون چربی بدن و همچنین کاهش اسپاستیسیتی، بهبود عملکرد روده و افزایش عملکرد راه رفتن، به کاهش عوارض ثانویه در بیماران آسیب نخاعی کمک می‌کند. همچنین راه رفتن با اسکلت بیرونی رباتیک موجب کاهش درد فیزیکی و بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا به پاراپلژی می‌شود. تمرین با اسکلت بیرونی عملکرد اسکلتی عضلانی و عصبی عضلانی را بهبود می‌بخشد و همچنین ممکن است به نوروپلاستیسیتی کمک کند.
بنابراین، گنجاندن یک اسکلت بیرونی رباتیک در برنامه توانبخشی، آمادگی جسمانی را به سطح بالاتری ارتقا می‌دهد.
