تشخیص اینکه اسکلت‌های بیرونی می‌توانند یک حرکت مشابه را هزاران بار تکرار کند، یک موفقیت بزرگ در این عرصه بود. این توانایی به این معنی است که بیماران قادرند در زمانی مشخص حرکت تمرینی را با ثبات و تعداد بیشتر انجام دهند. با افزایش قدرت و اعتماد به نفس بیمار، میزان کمک کاهش می‌یابد. در حالت ایده‌آل در پایان برنامه‌ی توانبخشی، کمک مورد نیاز به صفر می‌رسد و بیمار هرگز نیاز به استفاده‌ی مجدد از اسکلت بیرونی نخواهد داشت.
این طرز تفکر نخستین شکاف را در دستگاه‌های پوشیدنی پزشکی ایجاد کرد: توانبخشی در مقابل کمک حرکتی. یک دستگاه توانبخشی به عنوان ابزاری برای ارتقای برنامه‌ی توانبخشی فیزیکی بکار گرفته می‌شود و پس از اتمام برنامه دیگر از آن استفاده نمی‌شود. یک دستگاه کمک حرکتی به طور دائم استفاده خواهد شد و کاربر انتظار بهبودی ندارد. در این مورد اسکلت بیرونی به یک دستگاه توان‌افزا تبدیل می‌شود.
حوزه‌ی اسکلت‌های بیرونی پزشکی، با فاصله‌ی بسیار، متنوع‌ترین و رنگارنگ‌ترین زیرشاخه‌ی صنعت اسکلت بیرونی است. اسکلت‌های بیرونی و ارتزهای پزشکی می‌توانند به دو گروه اصلی تقسیم شوند: توانبخشی و توان‌افزایی. اسکلت‌های بیرونی پزشکی توانبخشی فرض می‌کنند کاربر پس از استفاده از این دستگاه بهبود خواهد یافت و پس از یک مجموعه تمرین‌های تحت نظارت، کاربر دیگر نیاز به استفاده از اسکلت بیرونی توانبخشی نخواهد داشت. یک اسکلت بیرونی توان‌افزا فرض می‌کند کاربر پس از انجام توانبخشی بهبود نخواهد یافت و برای باقی عمر خود به این دستگاه پوشیدنی وابسته است.
اسکلت بیرونی توانبخشی توسط افرادی بکار گرفته شود که هنوز تا حدودی قابلیت تحرک دارند و کاربر باید قادر باشد وزن خود را از یک پا به پای دیگر منتقل کند. با کنترل نرم‌افزار اسکلت بیرونی، کمک به کاربر به صورت هدفمند انجام می‌شود (ممکن است یک پا نسبت به پای دیگر به کمک کمتری نیاز داشته باشد) و همچنین نرم‌افزار امکان کاهش نیروی کمکی را با افزایش قدرت کاربر در طول توانبخشی فراهم می‌کند. در مقابل، اسکلت بیرونی توان‌افزا کنترل کامل راه‌رفتن، از جمله انتقال وزن از یک پا به پای دیگر را برعهده می‌گیرد. کاربر سوار این دستگاه می‌شود و از ماهیچه‌های خود برای راه‌رفتن استفاده نمی‌کند. میزان فواید توابخشی این دستگاه کمینه است ولی افراد دچار به فلج کامل می‌توانند این اسکلت بیرونی را برای ایستادن و راه‌رفتن بکار گیرند. بنابراین، با اینکه هر دو اسکلت‌های بیرونی پزشکی هستند ولی برای بیماران با قابلیت‌ها و نیازمندی‌های متفاوت طراحی شده‌اند.
اسکلت‌های بیرونی پزشکی توانبخشی و توان‌افزا هرکدام با چالش‌های طراحی متفاوتی روبرو هستند. یک اسکلت بیرونی توانبخشی باید قابل تنظیم باشد، یک حرکت مشخص را با دقت بالا صدها بار تکرار کند و اطلاعات هر کاربر را ثبت کند. این اسکلت بیرونی در جلسات تمرینی یک تا دو ساعته توسط هر کاربر استفاده می‌شود. یک اسکلت بیرونی توان‌افزا نیاز است تا برای بکارگیری تنها توسط یک کاربر مناسب باشد. باید طول عمر باتری بیشتری داشته باشد و برای پوشیده شدن در طول یک روز کامل راحت باشد.
راحتی بکارگیری برای مدت طولانی، چالشی بزرگ و ویژه برای اسکلت‌های بیرونی کمک حرکتی و توان‌افزاست. با اینکه ابزارهای پوشیدنی در زمینه‌ی اندازه و سودمندی گام‌های بلندی برداشته‌اند، پوشیدن یک ربات برای ساعت‌های طولانی و تلاش برای انجام کارهای روزمره همچنان به عنوان یک چالش باقی مانده است. برای نمونه داشتن یک دستکش برقی برای افزایش قدرت دست می‌تواند به معنای تفاوت بین توانایی یا عدم توانایی استفاده از آن دست باشد. اما این برتری تنها تا زمان شستن ظروف یا دست‌ها ادامه دارد که در این شرایط این دستکش برقی به یک دردسر تبدیل می‌شود.
