توانایی ما برای درک بدن خود، محصول یک سیستم چندحسی پیچیده است که اطلاعات بینایی، لامسه، حس عمقی و سیستم دهلیزی را یکپارچه می‌کند. اطلاعات حاصل از این بازنمایی‌ها با سامانه‌های کنترل حرکتی ادغام می‌شود. در نهایت، بدن ما به شدت با حس خودمان مرتبط است؛ از جمله این احساس که بخشی از بدن متعلق به خودمان است و می‌توانیم بر بدن خود کنترل داشته باشیم.
بیماران مبتلا به آسیب نخاعی (SCI) از تغییرات در بازنمایی بدن شکایت دارند که به طور بالقوه منجر به عواقب منفی فیزیکی و روانی می‌شود. این مشکلات از نقص‌های به نسبت ساده در تشخیص لمسی و مکان‌یابی نادرست تا از دست دادن کنترل یا حتی احساس مالکیت بر اعضای بدن را شامل می‌شود. تغییر بازنمایی بدن می‌تواند منجر به نارضایتی از تصویر بدن، از دست دادن عزت نفس، کاهش کیفیت زندگی و خلق و خوی بیماران و همچنین انزوای اجتماعی شود و دشواری حرکت در محیط اطراف را افزایش دهد.
در بیماران مبتلا به آسیب نخاعی، توانبخشی بیشتر با هدف رسیدن به بالاترین سطح عملکرد اندام‌ها بدون توجه لازم به بازنمایی بدن بیمار انجام می‌شود. با این حال، شواهد نشان می‌دهد سازماندهی مجدد سیستم‌های حسی و حرکتی پس از توانبخشی در بیماران مبتلا به آسیب نخاعی، با اثرات مثبت بر بازنمایی بدن همراه است.
اسکلت‌های بیرونی بیماران آسیب نخاعی را قادر می‌سازند روی سطح زمین راه بروند که یک تمرین حرکتی قابل اعتماد است و به بیمار امکان می‌دهد با دریافت اطلاعات حسی حرکتی و حس عمقی کنترل بهتری بر روی بدن خود و محیط اطراف داشته باشد. این می‌تواند هم نتایج حرکتی و هم جنبه‌های شناختی و عاطفی، از جمله بازنمایی بدن، و همچنین تعامل اجتماعی و کیفیت زندگی را بهبود بخشد. چنین تمرین راه رفتنی موجب بهبود حس عمقی می‌شود، که به نوبه خود بر جنبه عاطفی بازنمایی بدن تأثیر می‌گذارد، زیرا آنها ارتباط نزدیکی با هم دارند.
بر اساس نتایج یک پژوهش، آموزش راه رفتن با اسکلت بیرونی می‌تواند برای به دست آوردن تغییرات مثبت در بازنمایی بدن، به ویژه برای کاهش پریشانی روانی و درک پاها و ران‌ها، که هر دو بر نتایج بالینی تأثیر می‌گذارد، مفید باشد. بنابراین، این رویکرد جدید ممکن است راهی برای ارائه توانبخشی شخصی‌تر به بیماران باشد. اگرچه مطالعات دیگری با نمونه‌های بزرگ‌تر و پیگیری طولانی‌تر برای تأیید این نتایج امیدوارکننده مورد نیاز است، استفاده از فناوری‌های نوین توانبخشی مانند اسکلت بیرونی می‌تواند راهی ارزشمند برای ارتقای عملکرد بیماران نخاعی نه تنها برای بهبود عملکرد حرکتی بلکه برای هدف‌گیری بازنمایی بدن باشد.
