پس از سکته مغزی مشکلات عصبی-عضلانی در برخی از قربانیان ظاهر می‌شود. به همین دلیل توانبخشی بخش مهمی از درمان این افراد است. یکی از مشکلات پس از سکته مغزی مربوط به راه رفتن است. بطوریکه بیماران در مقایسه با شرایط خود پیش از سکته مغزی کندتر حرکت می‌کنند، طول گام کوتاه‌تری دارند و عدم تقارن در راه رفتن خود را احساس می‌کنند. در واقع برای توصیف حرکت پایین تنه فردی که سکته مغزی را تجربه نکرده است چهار گروه عضلانی لازم است. این گروه‌های عضلانی که با یکدیگر حرکت می‌کنند را ماژول عضلانی یا هم‌افزایی نیز می‌نامند. در مقایسه با این حالت، پس از سکته مغزی تعداد ماژول‌های حرکتی به سه عدد کاهش می‌یابد. همین امر حرکت عضلات را ضعیف‌تر می‌کند.
در توانبخشی سنتی برای راه رفتن بیمار توسط دو یا سه درمانگر به صورت دستی هدایت می‌شود. هدایت عضلات بیمار به صورت هدفمند و برای تقویت عضلاتی است که در حرکت بیمار ناهماهنگی ایجاد می‌کنند. اینکار برای درمانگران خسته کننده است و انرژی زیادی طلب می‌کند. در توانبخشی با اسکلت بیرونی بدن بیمار به جای تکیه به درمانگران یا وسایل محیط به ساختمان اسکلت بیرونی تکیه می‌کند. موتورهای اسکلت بیرونی بدن بیمار را جابه‌جا می‌کنند. لازم به ذکر است که پژوهش‌ها نشان می‌دهد که اگر مدت زمان زیادی از سکته مغزی گذشته باشد یا شدت تمرین‌ها کافی نباشد، آن‌چه در بیمار تقویت می‌شود تعداد ماژول‌های حرکتی لازم برای راه رفتن نیست؛ بلکه پیچیدگی هماهنگی پاهاست. حداقل اثر توانبخشی برطرف شدن مسائل مربوط به افتادگی پاست.
ذکر این نکته این مهم است که در هنگام توانبخشی مقاومت بیمار می‌تواند برای عضلات همسترینگ و چهارسر بیمار ایجاد مزاحمت کند. با این حال یافته‌های پژوهشگران حاکی از تاثیر مثبت و پتانسیل خوب اسکلت بیرونی در بهبود هماهنگی پاها در حالت ایستاده و راه رفتن است.
