فلج مغزی (CP)، آسیب نخاعی (SCI)، اسپینا بیفیدا (SB) و آسیب تروماتیک مغزی (TBI) علل اولیه اختلال حرکتی در کودکان هستند. فلج مغزی شایع‌ترین اختلال حرکتی در کودکان است؛ هر ساله ۸۰۰۰ تا ۱۰۰۰۰ کودک در سراسر جهان با فلج مغزی تشخیص داده می‌شوند. فلج مغزی ناشی از آسیب به مغز پیش از تولد یا در اوایل دوران کودکی است.
در بیشتر افراد مبتلا به فلج مغزی، مشکلات عمده در کنترل حرکت، وضعیت بدنی و تعادل است. هزینه انرژی راه رفتن در کودکان مبتلا به فلج مغزی می‌تواند دو تا سه برابر بیشتر از همسالان سالم آنها باشد.
متأسفانه هیچ درمانی برای فلج مغزی وجود ندارد. مراقبت‌های معمول پزشکی، مانند جراحی، فیزیوتراپی و تزریق عضلانی می‌تواند توانایی راه رفتن را در کودکان مبتلا به فلج مغزی بهبود دهد، اما کاهش اکستنشن زانو معمولاً ادامه می‌یابد یا پس از درمان عود می‌کند. با وجود درمان‌های موجود، برخی از کودکان مبتلا به فلج مغزی بدتر می‌شوند و توانایی راه رفتن خود را در بزرگسالی از دست می‌دهند.
کودکان مبتلا به یک اختلال عصبی مانند فلج مغزی به دلیل کاهش استقلال و تحرک به شدت از کاهش کیفیت زندگی رنج می‌برند. از آنجایی که فلج مغزی هیچ درمانی ندارد، درمان‌های فلج مغزی بر بهترین روش حمایت از افراد برای بهبود کیفیت زندگی‌شان تأکید می‌کنند. در کشورهای توسعه یافته، کودکان مبتلا به فلج مغزی برای درمان توانبخشی ارجاع داده می‌شوند و بزرگترین جامعه در توانبخشی کودکان را تشکیل می‌دهند.
دستگاه های رباتیک آموزش راه رفتن تأثیر مثبتی بر روی پارامترهای فعالیتی مانند سرعت راه رفتن و توانایی ایستادن این کودکان دارد. در حالی که راه‌کارهای مبتنی بر تردمیل معمولاً به درمانگاه‌ها و امکانات تحقیقاتی محدود می‌شوند، فناوری‌های پوشیدنی می‌توانند به طور منظم در محیط‌های اجتماعی پیاده‌سازی شوند تا کودکان به درمان و دوز مورد انتظار دسترسی داشته باشند و از مزیت‌های آن بهره‌مند شوند. قرار گرفتن مکرر در معرض کمک‌هایی که منجر به اصلاح وضعیت بدنی می‌شود، الگوهای راه رفتن را بهبود می‌دهد و در عین حال افزایش فعالیت بدنی را نیز ممکن می‌سازد.
یک اسکلت بیرونی اندام تحتانی پتانسیل قابل توجهی برای کمک به این کودکان دارد تا هنگام راه رفتن روی زمین تحرک بهتری داشته باشند.
نتایج پژوهش‌ها نشان می‌دهد اسکلت‌های بیرونی اندام تحتانی منجر به بهبود قابل توجهی در هزینه متابولیک راه رفتن کودکان فلج مغزی می‌شود و الگوی راه رفتن آنها را بهبود می‌دهد.
اسکلت‌های بیرونی اندام تحتانی برای کودکان مبتلا به فلج مغزی بر اساس مفاصل فعال آنها به دو بخش اسکلت‌های بیرونی تک مفصلی و چند مفصلی طبقه‌بندی می‌شوند.
۱- اسکلت‌های بیرونی اندام تحتانی تک مفصلی
a) اسکلت بیرونی پای مچ پا
b) اسکلت بیرونی زانو
۲- اسکلت‌های بیرونی اندام تحتانی چند مفصلی
a) اسکلت بیرونی زانو- مچ پا
b) اسکلت بیرونی زانو- ران
c) اسکلت بیرونی ران-زانو- مچ پا
d) اسکلت بیرونی تنه، ران، زانو، مچ پا
بیمارانی که به ثبات بیشتری در تنه و لگن نیاز دارند، از این دستگاه‌های اسکلت بیرونی استفاده می‌کنند. این اسکلت‌های بیرونی همچنین برای تقویت عضلات در افراد پاراپلژیک استفاده می‌شوند.
e) اسکلت بیرونی به همراه واکر
این دستگاه دارای معماری مشابه اسکلت بیرونی است ضمن اینکه واکر هوشمند نیز به آن اضافه شده است. از آنجایی که واکر منجر به درجه بالایی از ثبات می‌شود، این نوع اسکلت بیرونی برای کودکان فلج مغزی مناسب است که دارای توانایی محدود در راه رفتن هستند یا توانایی راه رفتن ندارند.
