آسیب نخاعی (SCI) یک بیماری ناتوان کننده است که بیشتر منجر به پاراپلژی یا کوادری‌پلژی می‌شود و بر عملکردهای حسی، حرکتی و اتونوم بیماران تأثیر می‌گذارد. بر اساس آمار، میزان بروز ضایعات نخاعی غیرتروماتیک در کشورهای توسعه یافته بیشتر از ضایعات نخاعی تروماتیک است.
در روند درمان توانبخشی ضایعه نخاعی، بهبود توانایی راه رفتن، توانایی مراقبت از خود و عزت نفس بیماران جنبه مهمی از بازگشت آنها به جامعه است. همچنین حرکت مستقل در میان بیماران مبتلا به آسیب نخاعی اولویت بالایی برای بهبودی است. بنابراین توانبخشی اندام تحتانی بسیار مهم است.
وظایف اصلی اندام تحتانی ایستادن و راه رفتن است. برای بیماران دچار آسیب نخاعی، توانایی راه رفتن به طور مستقیم با سطح و درجه آسیب مرتبط است. داده‌های یک مطالعه در اروپا نشان می‌دهد از هر ۱۰ بیمار آسیب نخاعی تنها ۴ نفر قادر به راه رفتن مستقل هستند. می‌توان استنباط کرد که بازیابی عصبی-عضلانی پس از آسیب نخاعی بسیار مشکل است، بنابراین باید به توانبخشی بیماران آسیب نخاعی توجه بیشتری شود و مداخله زودهنگام مورد توجه قرار گیرد.
اسکلت بیرونی اندام تحتانی یک ربات بیونیک است که بر روی اندام تحتانی بدن انسان پوشیده می‌شود و وظایف خاصی را تحت کنترل کاربر انجام می‌دهد. این یک روش جدید تمرین راه رفتن برای بیماران مبتلا به اختلال عملکرد حرکتی اندام تحتانی است.
ربات توانبخشی اسکلت بیرونی بیماران مبتلا به اختلال عملکرد حرکتی را هدف قرار می‌دهد. مزیت اسکلت بیرونی این است که می‌تواند راه رفتن معقولی را در داخل و خارج از منزل فراهم کند و همچنین تعادل کاربران و بخش کوچکی از قدرت عضلانی بهبود می‌یابد. در حالی که هنوز کاستی‌هایی وجود دارد، اسکلت‌های بیرونی فعال می‌توانند به بیمارانی که روی ویلچر نشسته‌اند کمک کنند تا دوباره راه رفتن را تجربه کنند.
اسکلت بیرونی به عنوان یک روش جدید آموزش توانبخشی دارای فضای کاربردی گسترده‌ای است. اسکلت بیرونی اندام تحتانی می‌تواند توانایی راه رفتن مؤثر و ایمن را بهبود بخشد، زخم‌های فشاری، عفونت ریوی، عفونت‌های دستگاه ادراری و سایر عوارض را کاهش دهد، شأن و منزلت بیماران را بهبود بخشد و هزینه‌های مراقبت از بیماران را کاهش دهد. بهبود توانایی راه رفتن در بیماران نخاعی قطعی است، اما آموزش باید تدریجی و مداوم باشد. اسکلت بیرونی اندام تحتانی ممکن است عملکرد قلبی ریوی، عملکرد متابولیک، توانایی راه رفتن، استقلال عملکردی و کیفیت زندگی را در بیماران آسیب نخاعی بهبود بخشد.
اسکلت بیرونی به عنوان یک روش درمانی جدید برای بیماران آسیب نخاعی، دارای مزایای غیرقابل جایگزینی است و فضای بسیار خوبی برای پژوهش‌های بیشتر دارد. اسکلت بیرونی می‌تواند ارزیابی‌های دقیق‌تر و تمرین‌های عملکردی را ارائه دهد که شباهت بیشتری به الگوهای حرکتی عادی دارد. همچنین وظایف آموزشی که در توانبخشی سنتی نیاز به همکاری چند درمانگر دارد با اسکلت بیرونی به راحتی انجام می‌شود. افزون بر این، برخی از مطالعات تایید کرده‌اند آموزش با ربات‌های اسکلت بیرونی ایمن و امکان‌پذیر است و هیچ واکنش نامطلوب جدی در آزمایش‌های بالینی یافت نشده است.
