امروزه اسکلت‌های بیرونی در صنایع مختلف مانند خودروسازی و در خط تولید کارخانه‌ها به کار گرفته شده‌اند. این پوشیدنی‌ها روی لباس‌های کاربر قرار می‌گیرند تا خستگی را کم کرده و ایمنی و بازدهی کار را افزایش دهند. اما پیش از به کارگیری گسترده‌ی آنها پاسخگویی به پرسش‌های بسیاری لازم است.
یکی از این پرسش‌ها تغییر توان جسمی کاربری است که در طولانی مدت یک اسکلت بیرونی را می‌پوشد. آیا توان جسمی کاربر در دراز مدت کاهش می‌یابد؟ نتیجه‌ی بالقوه‌ی این پرسش در مورد اسکلت‌های بیرونی نظامی و پزشکی هم صادق خواهد بود. آیا پوشیدن اسکلت بیرونی هنگام کار سبب استفاده‌ی کمتر از عضلات و تحلیل آنها خواهد شد؟
به عبارت دیگر، آیا احتمال دارد که این ابزار در کوتاه مدت فوایدی برای تسهیل کار کاربر داشته باشد ولی در دراز مدت سبب تحلیل عضلات شود و به این شکل اثرات منفی روی بدن کاربر به جا گذارد؟
با توجه به یافته‌ها و پشتیبانی کمی که فناوری کنونی برای بلند کردن بار اضافی از دوش کاربر انجام میدهد و با توجه به حجم کاری بسیاری که کاربران صنعتی انجام می‌دهند، تحلیل عضلات به نظر نامحتمل می‌رسد. یافته‌ها حاکی از آن است برای مشاهده‌ی زوال عضلات، کاهش نیروی وارده بر عضلات باید بسیار باشد (در حد بی‌تحرک شدن عضلات یا استراحت). فعالیت بسیار کم یا بسیار زیاد سبب تحلیل بافت عضلانی می‌شود. فعالیت‌های متوسط سبب حفظ بافت عضلانی می‌شوند. اسکلت‌های بیرونی در واقع به کاربر کمک می‌کنند در محدوده‌ی ایمن فعالیت عضلانی باقی بمانند.
برای افرادی که هنوز اسکلت بیرونی نپوشیده‌اند، استفاده از آن مانند بستری شدن در تخت، بی‌تحرکی کامل و یا رها شدن در فضا برای مدت طولانی نیست. درصد بالایی از ابزارهای موجود به صورت نسبی به انجام کارهای سنگین کمک می‌کنند. برای نمونه یک جسم خیلی سنگین را سنگین جلوه می‌دهند. تصور کنید در محیط کار در تمام روز در حال جابه‌جایی جعبه‌های ۱۶ کیلویی باشید و به شکل ناگهانی این جعبه‌ها تنها ۱۱ کیلوگرم شوند. این کار شما را آسان‌تر می‌کند و خستگی و آسیب بدنی را کاهش میدهد، به ویژه در ناحیه کمر و پشت. اما هنوز به حالت استراحت در کل روز نمی‌رسد. اسکلت‌های بیرونی نیز چنین هستند.
به لحاظ علمی کاملاً ناممکن و نامحتمل است که یک اسکلت بیرونی صنعتی، در دراز مدت و در صنایع گوناگون و شرایط کاری مختلف، به جای مبارزه با تحلیل عضلات سبب کاهش بافت عضلانی شود.
اگر اسکلت‌های بیرونی حجم کاری عضلاتی که بیش از حد از آنها کار کشیده می‌شود را کم کند، پس در واقع از ضعیف شدن آن عضلات پیشگیری می‌کند. حتی می‌تواند سبب افزایش بافت عضلانی شود.
برای مقایسه بهتر توجه کنید که یک کارگر از یک ارابه‌ی دستی برای جابه‌جایی وسایل سنگین استفاده می‌کند، یا یک لوله‌کش از یک آچار بلند استفاده می‌کند تا پیچ را راحت‌تر باز کند. با مشاهده‌ی این منظره هیچ وقت نگران تحلیل عضلات این افراد نیستیم. این افراد کار دشواری را انجام می‌دهند. ابزار مناسب از سختی کار ایشان کم می‌کند و امنیت آنها را بیشتر می‌کند. اسکلت‌های بیرونی پوشیدنی‌هایی هستند که به افراد در حفظ ایمنی و انرژی حین کار و پس از آن کمک می‌کند.
اسکلت‌های بیرونی صنعتی فناوری‌هایی در حال رشد هستند. این فناوری در حال یافتن جای پای خود در میان سایر فناوری‌هاست و تنها به تازگی درآمدزا بوده است. پرسش‌های بسیاری پیش از گسترش بازار این صنعت وجود دارد. پرسش‌هایی فراتر از پرسش‌های متدوال در ذهن توسعه‌دهندگان نمونه‌های اولیه که به دنبال یافتن راه‌کار جدید برای مشکلات قدیمی هستند. یکی از این پرسش‌ها در مورد تغییر توانایی کاربر است. شاید این پرسش کمی بزرگ نمایی شده باشد.
