در نیم دهه‌ی گذشته شاهد ورود اسکلت‌های بیرونی به محیط‌های واقعی بوده‌ایم. اما همچنان تعداد بسیاری از کاربرانی که به اسکلت بیرونی نیاز دارند، به آن دسترسی ندارند. این دستگاه‌ها سنگین و گران هستند، پوشیدن آنها مانع سایر فعالیت‌های کاربر می‌شود و پوشش راحتی نیستند.
برای نمونه پرسنل پرستاری برای مراقبت از بیماران باید عملیات بلند کردن و جابه‌جایی بیماران را انجام دهند. بسیاری از این افراد در آینده به نوعی با آسیب‌های کمر دست و پنجه نرم خواهند کرد. اسکلت‌های بیرونی نرم و سبک که می‌توان آنها را حتی زیر لباس معمولی پوشید به این افراد کمک می‌کنند کار خود را با خستگی و احتمال آسیب کمتر انجام دهند.
این اسکلت‌های بیرونی از پارچه‌های معمولی و بندهایی برای پشتیبانی از بدن کاربر ساخته می‌شوند. امکان فعال و غیرفعال کردن پشتیبانی آنها نیز وجود دارد. کاربران با این اسکلت‌های بیرونی در حالت خاموش به راحتی و مشابه حالت عادی حرکت می‌کنند. همچنین سبکی و ظریف بودن، آن را به یک پوشیدنی راحت تبدیل می‌کند که زیر لباس پنهان می‌شود.
استفاده از انواع حسگرها و الگوریتم‌های یادگیری ماشین برای پیگیری دردهای کمر و فشار وارد بر کمر کاربر از دیگر ویژگی‌های این فناوری‌ها است. تا اگر خطری برای سلامت کاربر تشخیص داده شود، لباس به صورت خودکار فعال گردد.
نه تنها اسکلت‌های بیرونی پشتیبان کمر برای کمک به فرد هنگام بلند کردن اجسام سنگین، بلکه اسکلت‌های بیرونی برای دیگر بخش‌های بدن نیز مدنظر است؛ مانند پوشیدنی‌هایی برای پشتیبانی از پا هنگام دویدن یا راه رفتن. این اسکلت‌های بیرونی نیروی وارد بر عضلات پا و تاندون‌ها را کاهش داده و ضمن پیشگیری از آسیب، فرآیند درمان را نیز تسهیل می‌سازند.
اسکلت‌های بیرونی مشابهی نیز می‌توان برای پرستاران و پزشکانی طراحی کرد که ساعات طولانی در اتاق عمل گردن خود را به جلو خم می‌کنند. همچنین می‌توان به فناوری مناسب برای مادرانی فکر کرد که باید کودک خود را در آغوش گرفته و جابه‌جا کنند. این اسکلت‌های بیرونی می‌توانند خستگی دستان کارگرانی که کارهای سنگین انجام می‌دهند را کاهش دهند.
در سراسر جهان شرکت‌های مختلف، اسکلت‌های بیرونی و لباس‌های توان‌افزا برای پشتیبانی از کمر، دست، پا یا گردن می‌سازند. اسکلت بیرونی نرم برای پشتیبانی از شانه‌ها نمونه‌ای از این فناوری‌ها است؛ سامانه‌هایی که به بیماران آسیب نخاعی اجازه‌ی راه رفتن می‌دهند یا روند توانبخشی را برای بیماران پس از سکته آسان می‌سازد.
امید است که ۲۰ یا ۳۰ سال دیگر اسکلت‌های بیرونی سامانه‌هایی بسیار معمول در جامعه باشند. همان اندازه که یک تلفن همراه امروزه متداول است.
