از هر ۶۰۰ کودک متولد شده بیش از یک نفر آنها مبتلا به فلج مغزی است و حدود نیمی از آنها بدون استفاده از وسایل کمکی نمی‌توانند راه بروند. همچنین بسیاری از کودکان به علتی همچون تومور، سکته مغزی یا نوعی تروما پس از تولد دچار فلج مغزی می‌شوند.
عوارض گوناگون فلج مغزی منجر به چالش‌های بسیاری برای کشف علت، درمان و توانبخشی مؤثر می‌شود. پزشکان برای بهبود استقلال و به حداقل رساندن اختلالات ثانویه مرتبط تلاش می‌کنند. این اختلالات ثانویه شامل انقباضات، وضعیت نادرست ستون فقرات و مفاصل، شکست پوست و کاهش تراکم استخوان است.
بزرگسالان مبتلا به فلج مغزی اثرات منفی پیری را سریع‌تر از بزرگسالان معمولی تجربه می‌کنند. بنابراین، عملکرد اولیه راه رفتن و ایستادن در کودکی برای حفظ عملکرد در بزرگسالی و کاهش درد و جراحی‌های بعدی بسیار مهم است.
با اینکه فلج مغزی می‌تواند بر تحرک و استقلال شخص تأثیر گذارد، هم کودکان و هم بزرگسالان مبتلا به فلج مغزی می‌توانند با مداخلات و تجهیزات مناسب، زندگی سالم و فعالی داشته باشند.
آموزش ایستادن و راه رفتن
براساس تشخیص، درمان فیزیکی برای هر کودک منحصربفرد است. راه رفتن و ایستادن جنبه مهمی از توانبخشی در افراد فلج مغزی است زیرا موجب تقویت شناختی، مشارکت، تحرک و استقلال می‌شود.
از مزایای استفاده از دستورالعمل ایستاده، افزایش تراکم استخوان برای کاهش خطر شکستگی، بهبود محدودیت‌های حرکتی و جلوگیری از دررفتگی مفصل ران و ناهنجاری‌های ستون فقرات است. تنفس، هضم، گردش خون و یکپارچگی پوست نیز با به حداقل رساندن نشستن طولانی مدت بهبود می‌یابد.
متخصصان باید هنگام نظارت بر کودکانی که در مهارت‌های حرکتی خود دچار اختلال هستند، به موارد بسیاری توجه کنند. شما باید کودک را به صورت قائم نگه دارید، آن را رها نکنید، یک پا را به جلو بکشید و به پای دیگر نیز توجه کنید. این برای کودک و درمانگر بسیار استرس‌زا و پس از مدتی ناامید کننده است. بسیاری از کودکان با بزرگتر شدن و محدود شدن به ویلچر، تلاش برای راه رفتن را متوقف می‌کنند.
فناوری اسکلت بیرونی، به درمانگر این فرصت را می‌دهد تا بدون توجه به سایر مسائل جانبی، روی عملکرد و الگوی گام برداشتن تمرکز کند. همچنین با داشتن اسکلت بیرونی، بیماران می‌توانند به شیوه‌ای سرگرم کننده‌تر تمرین کنند.
اسکلت‌های بیرونی مدت‌ها است که توسط بزرگسالان مورد استفاده قرار گرفته‌اند و نتایج بسیار خوبی به همراه داشته‌اند. پس چرا کودکان از اسکلت‌های بیرونی توانبخشی استفاده نمی‌کنند؟
اسکلت‌های بیرونی موجود بسیار سنگین هستند. کودکان از بزرگسالان کوچکتر و سبک‌تر هستند. می‌توان اسکلت‌های بیرونی کوچک، متوسط و بزرگی را برای بزرگسالان ساخت. اما برای کودکان، به شخصی‌سازی بیشتری نیاز است.
از این گذشته، اسکلت‌های بیرونی فعلی به طور معمول برای افرادی در نظر گرفته شده است که اصلاً نمی‌توانند گام بردارند و این موجب کنترل راحت‌تر اسکلت بیرونی می‌شود. ربات مسئولیت گام برداشتن را برعهده دارد. همه‌ی کاری که بیمار انجام می‌دهد این است که مرکز ثقل خود را جابجا کند تا مشخص شود کدام پا نیاز به حرکت دارد.
اسکلت‌های بیرونی که برای کودکان فلج مغزی ساخته می‌شوند، به جای گام برداشتن به الگوی صحیح راه رفتن کمک می‌کنند. زیرا اگر اسکلت بیرونی با الگوی راه رفتن این بیماران همراه نشود، احتمال آسیب دیدگی عضلات یا حتی افتادن وجود دارد.
پژوهشگران با مقایسه الگوهای راه رفتن کودکان مبتلا به فلج مغزی و سایر همسالانشان، اختلاف‌هایی را که در هر لحظه هنگام راه رفتن اتفاق می‌افتد را تعیین می‌کنند. سپس اسکلت بیرونی، قدرت از دست رفته عضله برای تنظیم مفصل ران یا مچ پا در زاویه صحیح را فراهم می‌کند.
