اسکلت بیرونی چه تأثیری بر بیماران و فیزیوتراپیست ها دارد؟

تأثیر اسکلت بیرونی بر بیماران

۱-  تقویت عضلات و کاهش اسپاستیسیته:

بیمارانی که در حال نقاهت پس از آسیب‌های مغزی از جمله سکته هستند، به طور معمول قدرت عضلانی پاهای خود را از دست می‌دهند. آنها همچنین در نتیجه آسیب به مناطق خاصی از مغز، ممکن است سفتی و درد عضلانی را تجربه کنند. این یک اتفاق رایج است زیرا عضلات پا در نتیجه عدم استفاده از آن آتروفی می‌شوند.

فیزیوتراپی می‌تواند در این مورد کمک کند. یک مطالعه در سال ۲۰۲۱ نشان داد اسکلت‌های بیرونی می‌توانند موجب بهبود قدرت عضلات چهار سر ران و عملکرد حرکتی اندام تحتانی شوند. مطالعه دیگری در سال ۲۰۱۹ نشان داد اسکلت‌های بیرونی به طور قابل توجهی قدرت عضلانی را بهبود می‌بخشند و اسپاسم را کاهش می‌دهند. در یک مطالعه در سال ۲۰۲۰ که تأثیر یک ربات اسکلت بیرونی اندام تحتانی را بر قدرت عضله تیبیالیس قدامی در بیماران سکته مغزی بررسی کرد، پژوهشگران به این نتیجه رسیدند اسکلت‌های بیرونی پتانسیل بهبود قدرت عضلانی و عملکرد حرکتی اندام تحتانی را دارند.

۲-  راه رفتن را بهبود میبخشد:

تمرین راه رفتن یک روش فیزیوتراپی است که شامل تمرین الگوهای راه رفتن با هدف بهبود تحرک است. این بیشتر برای کمک به افرادی استفاده می‌شود که به دلیل مشکلات عصبی مانند سکته مغزی یا فلج مغزی یا به دلیل جراحات یا جراحی‌هایی که بر توانایی راه رفتن آنها تأثیر گذاشته است، در راه رفتن مشکل دارند.

بر اساس پژوهش‌ها، اسکلت‌های بیرونی در تمرین راه رفتن مؤثر هستند، زیرا برای کمک به استفاده کننده در دستیابی به راه رفتن طبیعی کالیبره شده‌اند. آنها همچنین در مقایسه با روش‌های توانبخشی سنتی، تعداد تکرارهای بیشتری را ارائه می‌دهند.

اسکلت‌های بیرونی دارای ویژگی‌هایی هستند که به تنظیم و مشاهده حرکات پا کمک می‌کند تا پیشرفت راه رفتن را بهبود بخشد و به بیماران کمک می‌کند تعادل، تغییر وزن و حتی قرار گرفتن در جای خود را پیش از راه رفتن انجام دهند.

۳- بهبود کیفیت زندگی:

افزون بر مزایای فیزیکی اسکلت‌های بیرونی، آنها توانایی بهبود زندگی بیمار را دارند. به بیماران کمک می‌کند کارهایی را انجام دهند که پیش از این قادر به انجام آن نبودند. برای نمونه، به بیماران (حتی کسانی که دچار آسیب‌های شدید هستند) کمک می‌کند تا در وضعیت عمودی تمرین کنند.

۴- به عملکرد مثانه و روده کمک میکند:

اسکلت‌های بیرونی با مزایای دیگری مانند بهبود عملکرد روده همراه هستند. پژوهشگران معتقدند وضعیت‌های ایستاده و فعالیت‌های بدنی که بیماران در اسکلت بیرونی انجام می‌دهند، نقش مهمی در حرکت روده دارند. در یک مطالعه در سال ۲۰۱۹، پژوهشگران به این نتیجه رسیدند «بیمارانی که توانایی ایستادن و راه رفتن با اسکلت بیرونی را به دست آوردند، استقامت بهتری داشتند، کنترل روده و مثانه خود را بهبود ‌بخشیدند و کمتر به عفونت‌های دستگاه ادراری مبتلا ‌شدند».

۵- خلق و خوی بیمار را تقویت میکند:

با توجه به بازخورد بیماران، اسکلت‌های بیرونی امید را به بیماران هدیه می‌دهند و به بیماران انگیزه می‌دهند تا در بهبودی خود شرکت کنند. بنابر یک مطالعه در سال ۲۰۲۱، خلق و خوی بیماران در مرحله توانبخشی بهبود یافت. همچنین کاهش خستگی و بهبود کیفیت زندگی بوجود آمد.

تأثیر اسکلت بیرونی بر فیزیوتراپیست

۱- فشار روی فیزیوتراپیست‌ها را کاهش می‌دهد

روش‌های توانبخشی فیزیکی سنتی کاری فشرده هستند و نیاز به رویکرد عملی درمانگران دارند. این آنها را در معرض آسیب‌های کاری و خستگی قرار می‌دهد. در یک محیط سنتی، یک بیمار ممکن است به دو یا سه فیزیوتراپ نیاز داشته باشد تا اندام‌های او را به صورت دستی هدایت کنند که می‌تواند ناامن باشد. اسکلت‌های بیرونی تعداد درمانگران مورد نیاز برای مراقبت از بیمار را کاهش می‌دهند و قرار گرفتن در معرض آسیب‌ها را به حداقل می‌رسانند. این می‌تواند به فیزیوتراپیست‌ها کمک کند تا مراقبت‌های بهتری را به بیماران ارائه دهند، بدون اینکه با خستگی محدود شوند.

۲- کاهش هزینه‌های بیمارستانی

اسکلت‌های بیرونی می‌توانند هزینه‌های بالینی را کاهش دهند. بر اساس تجزیه و تحلیل تأثیر بودجه در سال ۲۰۲۰، اسکلت‌های بیرونی هزینه‌های آموزش حرکتی را ۱۱۱۴ تا ۴۷۸۴ دلار در سال کاهش می‌دهند.